Ken je dat? Die dagen dat je niet vooruit te branden bent. Dat je niet weet waar je moet beginnen en daarom maar niets doet. Dat de dag vooruit kruipt in plaats van dat de tijd vliegt. Ik had laatst niet zo’n dag, ook niet zo’n week, maar wel bijna drie weken dat gevoel. Gelukkig niet non stop, ik was niet down maar kwam ook niet vooruit. Ik zat mezelf een beetje in de weg.
Zonder dat ik de overgang naar een ander gevoel had zien aankomen of me er echt bewust van was geweest, zat ik ineens in een andere flow.
Fluitend door de dag
Fluitend door de dag, ik kon de hele wereld weer aan. Met mijn favoriete muziek door mijn koptelefoon, zat ik haast dansend op de fiets. Voor wie denkt dat dat niet kan, ik wist ook niet dat het bestond maar mijn lijf wilde dansen en het moest fietsen, dat heeft mijn lijf prima weten te combineren. Voor iedereen die mij heeft zien fietsen, ik hoop dat mijn goede zin aanstekelijk is geweest.
Ik realiseerde me dat er iets was dat een bijdragen had geleverd aan mijn goede flow. Het was namelijk sinds even dat ik een nieuwe opdracht had waarvoor ik werkzaam was. Daar was men niet zuinig met het uitspreken van hun waardering voor mijn werk. Men was blij met het werk dat ik voor hun kon doen en dat maakte dat ik het werk met nog meer plezier kon uitvoeren. Dit had dus niet alleen invloed op mijn werk, ook daarbuiten werkte het door.
Ontvangen is zo fijn, maar hoe vrijgevig zijn we eigenlijk?
Hoe mooi is het eigenlijk dat woorden van waardering zo veel kunnen doen? Hoe fijn is het als iemand laat weten dat hij of zij blij is dat je er bent? Hoe fijn is het als iemand tegen je zegt dat je iets goed hebt gedaan? Hoe fijn is het als jij op enig moment het verschil voor iemand kunt maken? Hoe fijn is het als iemand tegen je zegt dat je mooi bent?
Het past allemaal in het zelfde straatje, waardering en complimenten, we vinden het allemaal fijn om ze te mogen ontvangen. Maar hoe vrijgevig zijn we zelf? Als wij het fijn vinden om ze in ontvangst te mogen nemen, geven wij het dan ook aan anderen? Ik moet bekennen dat ik mezelf direct realiseerde dat ik daar nog wel wat guller in mag zijn. Ja mijn kinderen, die geeft ik veel complimenten en aan hun laat ik regelmatig weten dat ik heel blij ben dat ze er weer zijn, maar waarom niet aan anderen? Wat gek eigenlijk, het koste niets, iedereen kan het, het staat los van inkomen, afkomst, status, of wat je ook maar kunt bedenken.
Iedereen weet hoe fijn het kan zijn en toch zijn we er vaak maar zuinig mee.
Hoe doe jij dat?
Hoe doe jij dat? Geef jij makkelijk een complimentje of spreek je regelmatig jouw waardering uit? Als je weet dat het veel voor iemand kan betekenen, als je weet dat je er iemands dag wat zonniger van kan maken, zou je het dan vaker doen?
Zullen we afspreken dat als je dit gelezen hebt je er even extra bij stil staat wat het voor jou betekend en wat jij daarin mogelijk ook voor een ander kan betekenen? Ik zou het heel mooi vinden om een vlammetje over te mogen geven en dan beloof ik bij deze dat ook ik wat vrijgeviger zal zijn.
Puur Liefs Ulrike